Εταιρείες (καλλιτεχνών) vs φυσικά πρόσωπα

Αφορμή για τις σκέψεις που ακολουθούν αποτέλεσε η πρόσφατη δημοσιοποίηση στοιχείων σχετικά με την "προκλητική φοροδιαφυγή" καλλιτεχνών -κυρίως γνωστών ονομάτων τραγουδιστών-, οι οποίοι δήλωναν εισοδήματα πείνας τα προηγούμενα χρόνια. Ορισμένοι από αυτούς αντέδρασαν με δελτία τύπου δικαιολογούμενοι ότι τα εν λόγω στοιχεία αφορούσαν αμοιβές και εισοδήματά τους ως φυσικά πρόσωπα, και ότι τα κυρίως εισοδήματά τους από την καλλιτεχνική τους δραστηριότητα έχουν ήδη δηλωθεί και φορολογηθεί στις εταιρείες, στις οποίες συμμετέχουν οι εν λόγω καλλιτέχνες, όπως προβλέπει και επιτρέπει η σχετική νομοθεσία. Όπως είναι φυσικό, στο εν λόγω δημοσίευμα της εφημερίδας ευρείας κυκλοφορίας, χλευάστηκε η εν λόγω πρακτική, καταλήγοντας στο περίφημο "νόμιμο και (μη) ηθικό", που πρωτο-λανσαρίστηκε στη χώρα μας από τον τότε Υπουργό (Δημοσίας Τάξης, θαρρώ) κ. Βουλγαράκη (ο έχων εταιρεία διαχείρισης ακινήτων).
Θα μου πείτε, λοιπόν, καλά, εσύ γιατί υποστηρίζεις τους παχυλά αμοιβόμενους, συχνά με χρήματα προερχόμενα από τη νύχτα, καλλιτέχνες και την εν λόγω πρακτική, όταν μισθωτοί και συνταξιούχοι (και ελεύθεροι επαγγελματίες) φορολογούνται με βάση την κλίμακα (μέχρι 45%), ενώ οι εταιρείες με χαμηλότερο συντελεστή (20 ή 25%); Όταν εταιρείες και επιχειρηματίες και ελ.επαγ/τίες φουσκώνουν τα έξοδά τους για να παρουσιάσουν μικρότερα φορολογητέα κέρδη - ή ακόμα και ζημίες, όταν ο μισθωτός και συνταξιούχος δεν μπορεί να εκπέσει τίποτε από το φορολογητέο του εισόδημα; Σημειωτέον, βέβαια, ότι για τα χαμηλά εισοδήματα (μέχρι 20.000 ευρώ περίπου) είναι προτιμότερη η φορολόγηση ως φυσικό πρόσωπο, αφού ο μεσοσταθμικός συντελεστής είναι χαμηλότερος εκείνου των εταιρειών.
Αλλά το ερώτημα δεν είναι ποιος υποστηρίζει ποιον, ούτε αν η παραπάνω πρακτική είναι εκτός από νόμιμη και ηθική, αλλά κατά πόσο το φορολογικό μας σύστημα επιθυμεί να ευνοήσει την επιχειρηματικότητα παρέχοντας φορολογικά κίνητρα (π.χ. ευνοϊκότερο καθεστώς φορολόγησης), ή να ευνοήσει το κράτος-γονιό που θα δώσει δουλειά στους πολίτες-παιδιά του, με όλους τους πιθανούς και απίθανους τρόπους που έχουν επινοηθεί κατά καιρούς (αορίστου χρόνοι, σταζιέρ, ΚΟΧ, Σύμβαση μίσθωσης έργου κ.λπ). Έχουμε γράψει εδώ και πολύ καιρό, όταν ο σημερινός πρωθυπουργός πρότεινε στο Ζάππειο Ι τη φορολόγηση με 15% των επιχειρήσεων (ως μέτρο που θα φέρει την ανάπτυξη), ότι αυτό χωρεί μεγάλη κουβέντα και είναι, προφανώς, αβέβαιο αν θα φέρει επενδύσεις ή θέσεις εργασίας, ή αν οι ευνοούμενοι επιχειρηματίες θα πάρουν τα υπερκέρδη και θα την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια (ή θα πτωχεύσουν την εταιρεία τους)...
Για να μην μακρηγορούμε, λοιπόν, προτείνουμε το εξής: Δεδομένου ότι το κυριότερο -ίσως- πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα μας σήμερα είναι η (ολοένα αυξανόμενη) ανεργία, να θεσπιστεί σύστημα φορολόγησης για τις εταιρείες, με συντελεστές οι οποίοι θα ξεκινούν από 30% (από το πρώτο ευρώ) και θα πέφτουν στο 10%, ανάλογα με τον κύκλο εργασιών και τον αριθμό των εργαζομένων (με εξαρτημένη σχέση εργασίας πλήρους απασχόλησης). Αυτό, θαρρώ, θα είναι ένα ισχυρό κίνητρο κατά της μαύρης εργασίας, της απασχόλησης νέων με μπλοκάκια, αλλά και υπέρ της υγιούς επιχειρηματικότητας, πιθανότατα αποδεκτό και από την τρόικα (αν και αμφιβάλλω πλέον για τα αγνά κίνητρα της τρόικας, αφού νομίζω ότι ήρθε η ώρα να γίνει κάποια θεαματική κίνηση σε επίπεδο Ευρωκοινοβουλίου ή Ευρ.Δικαστηρίου, σχετικά με τις διαφαινόμενες προθέσεις τους να φέρουν τη χώρα στα πρόθυρα κοινωνικής εξέγερσης).