Tο καλοκαίρι φεύγει, οι δημοτικές εκλογές έρχονται! Ανυπομονώ να διαβάσω κρυφές και φανερές μετρήσεις και γκάλοπ, σφυγμομετρήσεις για τους τοπικούς υποψήφιους που θα πέσουν μέσα ή έξω, όπως πέφτουν οι προβλέψεις στο στοίχημα, ή στην καλύτερη περίπτωση το φλιτζάνι μιας πεπειραμένης καφετζούς! Αντιπαρέρχομαι του πειρασμού να προτείνω δειλά-δειλά να αναβληθούν για κανά χρόνο οι εκλογές, ώστε να προλάβουν τα κόμματα να βρουν, ή να πείσουν, ή να κάνουν αναγνωρίσιμους τους υποψηφίους τους..! Μην ξαφνιάζεστε για τους ρυθμούς ανακοίνωσης των υποψηφιοτήτων, γιατί αν περιμένουμε τις κινήσεις πρώτα από το κυβερνών κόμμα (με την εμπειρία του... αργοπορ-opengov), τότε ζήσε Μάη (στην κυριολεξία). Έτσι επιλέξαμε ένα τοπικό θέμα: τους ποδηλατόδρομους του Βόλου. Λειτουργικοί, κομψοί, στιβαροί, διαχρονικοί, σταθεροί, ασφαλείς, λιτοί και απέριττοι, σε τιμή ευκαιρίας (value for money που λέμε, μόνο 1,2 εκατ.ευρώπουλα), χαίρεται κανείς να ποδηλατά ... έξω από αυτούς. Αν αλλάξουμε γνώμη, ρίχνουμε λίγο χωματάκι και τους κάνουμε ωραίο παρτεράκι. Τα προβληματάκια παρκαρίσματος σκέτη παρονυχίδα μπροστά στο κοινωνικό όφελος της ήπιας μετακίνησης και της αποφυγής του αυτοκινήτου. Μπορεί να υπήρξαν μικρές αστοχίες στο σχεδιασμό του δικτύου (π.χ. πώς μπορεί κάποιος να κατεβεί στο κέντρο ή την παραλία από τις βόρειες συνοικίες), αλλά ας μην είμαστε πλεονέκτες! Εξάλλου στο τσακ απορροφήθηκαν τα σχετικά κονδύλια του Γ' ΚΠΣ. Και επειδή κάτι παρόμοιο θα γίνει και με τα χρήματα του ΕΣΠΑ (αφού το τέλος τις τετραετούς θητείας της Κυβέρνησης τον Οκτώβριο του 2013 θα δώσει τεράστια ώθηση στα απομεινάρια του ΕΣΠΑ, ελέω και μνημονίου και ανύπαρκτης εθνικής συμμετοχής), ας ετοιμαστούμε να απολαύσουμε ανάλογα μεγαλειώδη έργα στις πόλεις και τα χωριά μας. Γι' αυτό το λόγο, από τους υποψήφιους τοπικούς άρχοντες, εκτός από αποτελεσματικότητα, ανιδιοτέλεια και αξιοπιστία, θέλουμε κοινή λογική και σωστή αισθητική.
Αφού όλα πάνε καλά στη χώρα μας (η Κυβέρνηση της Πάρου επέστρεψε στην Αθήνα, το δημόσιο χρέος αυξήθηκε μόνο κατά τίς, οι παραγγελίες και ο τζίρος στη βιομηχανία αυξήθηκαν κάπως τον Ιούνιο), λέμε να πούμε δυο λόγια για την παράσταση του Σπύρου Ευαγγελάτου, που μετά από την Επίδαυρο και το αρχαίο θέατρο της Ηφαιστείας στη Λήμνο, παίχτηκε προχθές και στο Βόλο.
Το συγκεκριμένο έργο - ίσως η σημαντικότερη τραγωδία της αρχαιότητας - ενέπνευσε μεταξύ άλλων και τον Φρόυντ στη θεωρία του οιδιπόδειου συμπλέγματος, αν και ο Σοφοκλής θα ΄πρεπε να έχει την πατρότητα της ψυχαναλυτικής αυτής θεωρίας, αφού σε κάποιο σημείο του έργου, μέσω της Ιοκάστης αναφέρει
"σὺ δ᾽ εἰς τὰ μητρὸς μὴ φοβοῦ νυμφεύματα·
πολλοὶ γὰρ ἤδη κἀν ὀνείρασιν βροτῶν
μητρὶ ξυνηυνάσθησαν. ἀλλὰ ταῦθ᾽ ὅτῳ
παρ᾽ οὐδέν ἐστι, ῥᾷστα τὸν βίον φέρει"
όπερ ελεύθερα μεθερμηνευόμενον, "ας μη φοβάσαι (Οιδόποδα) το σμίξιμο με τη μητέρα σου, αφού αν και πολλοί άνθρωποι στον ύπνο τους ονειρεύονται κάτι τέτοιο, στην πραγματικότητα αυτό δεν συμβαίνει".
Αλλά δεν θα πρέπει και να παραλείψουμε, ως λάτρεις των ελληνικών ταινιών, και τη σχετική απίθανη στιχομυθία της Μαίρης Αρώνη (ο καλύτερος ρόλος της ως Πάστα Φλώρα) με τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο (Στέλιος):
(Στ.): Έχεις δει εσύ κανέναν να αγαπάει την αδερφή του; (Π. Φλώρα): Στέλιο, εγώ νομίζω ότι το έχω δει στο θέατρο... Να δεις πώς τον έλεγαν... Οιδίποδα δεν τον έλεγαν; (Στ.): Όχι, Θανάση! (Π. Φλώρα): Αχ, ναι, δίκιο έχεις, Θανάση!!!! Στην παράσταση τώρα, η άπνοια, η υγρασία και η ζέστη προχθές το βράδυ στο Δημοτικό Θέατρο Βόλου έκαναν όλους τους θεατές να συμπάσχουν με τον Οιδίποδα (Μαρκουλάκης), την Ιοκάστη (Καραμπέτη), τον Κρέοντα (Αρβανίτης), τον Τειρεσία (Βακούσης - ίσως η καλύτερη ερμηνεία, με την επιφύλαξη της σκοπιμότητας των κομψών γυαλιών ηλίου!) και τους υπόλοιπους ηθοποιούς. Κι αυτό γιατί τα κοστούμια του Γ.Πατσά προέβλεπαν για όλους πλην Τειρεσία έναν εξωτερικό μανδύα σαν διαφανές πλαστικό αδιάβροχο, το οποίο πιθανότατα βοήθησε ασυνείδητα στον καταιγιστικό ρυθμό της εξέλιξης της πλοκής, αφού είναι βέβαιο ότι οι ηθοποιοί έβγαλαν την μπέμπελη! Υποτίθεται ότι η νεωτεριστική αυτή πινελιά συμβόλιζε το μίασμα που είχε πέσει στην πόλη των Θηβών - γεγονός είναι όμως ότι σε συνδυασμό με το ούτως ή άλλως απαραίτητα μινιμαλιστικό σκηνικό, τα αδιάβροχα/μανδύες και οι άσπρες καρέκλες του χορού κυριάρχησαν στο απαίδευτο μάτι του θεατή.
Ακούστηκαν βέβαια και κουτσομπολιά ότι η πολυμορφική εξέδρα στην οποία κινούνταν οι πρωταγωνιστές (ο Χορός ήταν από κάτω) εξυπηρετούσε στην απόκρυψη κάποιων ...υψομετρικών διαφορών, αν κι εγώ, ας πούμε, με το Νίκο Ρίζο δεν είχα ποτέ πρόβλημα - και ήταν και γυναικάς!
Ως μη ειδικός δεν θα κρίνω ποιες ερμηνείες ήταν συγκλονιστικές, αξιοπρεπείς, συμπαθητικές ή αδιάφορες, ούτε στο κατά πόσο η μπάσα, βραχνή φωνή της Ιοκάστης έφτανε στα πλαϊνά και άνω διαζώματα, ούτε στο δέσιμο της μουσικής με το ύφος του έργου (εξαιρουμένων των υπέροχων φωνών των γυναικών του Χορού), αλλά σε μερικά περί του έργου ερωτήματα (κατάλληλα μόνο για όσους αναγνώστες μας γνωρίζουν την υπόθεση):
α) Δεν ήταν έγκλημα εξαρχής η απόπειρα παιδοκτονίας, όταν οι γονείς του Οιδόποδα (πριν καν τον πουν έτσι) τον έδωσαν δεμένο σφιχτοπόδαρα (οίδημα + πόδια = οιδίπους) σε ένα βοσκό να τον ξεκάνει;
β) Δεν ήταν έγκλημα όταν ο Οιδίποδας φόνευσε στο Τρίστρατο του Κιθαιρώνα (αυτοεξόριστος από την Κόρινθο) τον Λάιο και τη συνοδεία του, δι' ασήμαντον αφορμή;
γ) Ο Τειρεσίας έφταιγε για τα κακά μαντάτα, ή αυτοί που τα έπραξαν; Ο Τειρεσίας φταίει γι' αυτούς που χρωστάνε, ή αυτοί που χρωστάνε;
δ) Τι θα γινόταν εάν οι γονείς του Οιδίποδα, Λάιος και Ιοκάστη, τον κρατούσαν σπίτι υπό την εποπτεία τους, για να μην επαληθευτούν οι χρησμοί; Υπήρχε ποτέ περίπτωση αυτός να παντρευτεί την μητέρα του και να κάνει μαζί της παιδιά εν γνώσει του;
ε) Τι θα γινόταν εάν είχαμε δώσει πέρσι τέτοια εποχή αληθινά στατιστικά στοιχεία στην Ε.Ε.; Δεν θα είχαμε φτάσει στο χείλος της πτώχευσης μια ώρα αρχύτερα; Υπήρχε περίπτωση οι αγορές να εξακολουθούν να μας δανείζουν με φιλικό επιτόκιο;
στ) Μήπως ήταν η μοίρα της χώρας μας να πάει στο ΔΝΤ; Μόνοι μας δεν βγάλαμε τα μάτια μας, σαν τον άμοιρο Οιδίποδα;
Μερικά σχόλια με αφορμή τη σημερινή ανακοίνωση της ΕΛΣΤΑΤ για ύφεση 3,5% στο β' τρίμηνο του 2010 (και τα σχετικά δημοσιεύματα και τον πόλεμο ανακοινώσεων Κυβέρνησης - αντιπολίτευσης που θα ξεσπάσει οσονούπω): Εχουμε ξαναγράψει ότι η ανάπτυξη ή η ύφεση είναι μεγέθη σχετικά για τρεις λόγους: Πρώτον, ο τρόπος υπολογισμού του ΑΕΠ είναι τέτοιος που δεν εμπνέει ιδιαίτερη εμπιστοσύνη, δεδομένου ότι επιτρέπονται αναθεωρήσεις των εκτιμήσεων (ανά πενταετία) που μπορεί αναδρομικά να αλλάξουν τα όποια μεγέθη. Θα λέγαμε ότι το ΑΕΠ είναι στατιστικο-ιστορικό μέγεθος. Δεύτερον, λαμβάνεται ως χρονική περίοδος αναφοράς το προηγούμενο τρίμηνο, ή έτος. Άρα τίθεται ζήτημα συγκρισιμότητας με τα στοιχεία του προηγούμενου έτους, καθώς και αξιοπιστίας των στοιχείων αυτών (ήδη εγκαλούμαστε ως κράτος για ψευδή και αναξιόπιστα στατιστικά στοιχεία). Τρίτον, οι εκτιμήσεις των τρεχόντων χρηματικών ποσών του ΑΕΠ αποπληθωρίζονται, αναγάγονται δηλ. σε σταθερές τιμές 2000, με βάση τον ΔΤΚ. Η μεγάλη ύφεση οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στον υψηλό πληθωρισμό του β' τριμήνου 2010 (πληθωρισμός α' τριμήνου 3%, β' τριμήνου 5,2%). Σημειώνουμε ότι σε εποχικά προσαρμοσμένες τρέχουσες (μη αποπληθωρισμένες) τιμές, το ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 0,4% σε σχέση με το προηγούμενο τρίμηνο και μειώθηκε κατά 0,4% σε σχέση με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2009. Η υπόλοιπη διαφορά οφείλεται στον πληθωρισμό (μόλις 0,5% στο β΄τρίμηνο 2009). Εάν λάβουμε, δε, υπόψη ότι μεγάλο μέρος του πληθωρισμού οφείλεται στους έμμεσους φόρους, τότε οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι η Πολιτεία έπρεπε να βρει άλλο τρόπο να αυξήσει τις εισπράξεις της, τέτοιο ώστε να παραμείνει ανεπηρέαστος ο πληθωρισμός. Όμως, ο υψηλός πληθωρισμός επιδρά στον καθένα μας διαφορετικά: όποιος δεν καπνίζει, δεν πίνει, δεν έχει αυτοκίνητο και κάνει έρευνα αγοράς στα ήδη πρώτης ανάγκης, ελάχιστα κατάλαβε από τις αυξήσεις (πέρα από την κακή ψυχολογία της περιρρέουσας ατμόσφαιρας). Το αντίθετο με έναν επαγγελματία που μετακινείται 30.000 χλμ ετησίως με ΙΧ, καπνίζει κ.λπ. Για τους λόγους αυτούς, με μεγαλύτερο ενδιαφέρον αναμένουμε τις ανακοινώσεις για το δημόσιο χρέος (την 31/3/2010) σε λίγες μέρες από το ΓΛΚ - Υπ.Οικ. Τέλος, όσον αφορά την κάθετη πτώση των εσόδων του Κράτους τον Ιούλιο, φαίνεται ότι ισχύει σε γενικές γραμμές το υπό του Μένιππου λεχθέν "Ουκ αν λάβοις, παρά του μη έχοντος".
Aφού δεν έχουμε ακόμη να σχολιάσουμε τα στοιχεία για τις καθαρές δανειακές ανάγκες της Κεντρικής Κυβέρνησης, που εκδίδει το πρώτο δεκαήμερο η Τράπεζα της Ελλάδας (αναμένονται από στιγμή σε στιγμή, της τρόικας απελθούσης), και δεδομένου ότι και οι πολιτικοί μας ξεκουράζονται σε κάποιο νησί, κάποια παραλία, έπειτα από μήνες εξαντλητικής δουλειάς, σε ανάλογο κλίμα παρουσιάζουμε το Top 5 των παραλιών στο Πήλιο. Τα κριτήρια που χρησιμοποιήσαμε είναι: α) φυσική ομορφιά, β) καθαρά νερά, γ) προσβασιμότητα, δ) ομπρελοξαπλώστρες, καθόλου ή σε ανεκτά επίπεδα, ε) δυνατότητες για αθλοπαιδίες (ρακέτες, βόλεϋ), στ) δυνατότητα για διανυκτέρευση στην παραλία (ο νοών νοείτω) και ζ) ωραίος κόσμος (στο fimotro είμαστε θαυμαστές του ωραίου)! Υπάρχουν ακόμη πάρα πολλές παραλίες, φυσικά, και η παρούσα λίστα μπορεί άνετα να μεταβληθεί. 1. Άγιοι Σαράντα (φώτο): είναι το επίνειο της Μακρυράχης. Τις καθημερινές έχει αρκετό κόσμο, αλλά το Σαβ/κο είναι must προορισμός της νεολαίας λόγω του beach bar στο τέλος της παραλίας, με πολυάριθμες ωραίες παρουσίες. Απέχει 1 ώρα από Βόλο (να προτιμήσετε τη νέα διαδρομή Χάνια - Κισσός - Μακρυράχη). 2. Ξινόβρυση, Ποτιστικά. Σε μικρή απόσταση από την Αργαλαστή, μια αρκετά μεγάλη σε μήκος και πλάτος παραλία με χοντρή άμμο, αγαπημένη της νεολαίας, ιδίως τις Κυριακές, μετά τη νυχτερινή διασκέδαση του Σαββάτου. Το τοπίο διαφέρει από εκείνο του υπόλοιπου Πηλίου - μοιάζει μάλλον με κυκλαδίτικο. Όταν πέσει ο ήλιος στην παραλία εκτυλίσσεται ένα άτυπο τουρνουά ρακέτας. Λόγω των λίγων καταλυμάτων στην περιοχή, πολλές παρέες το βράδυ διανυκτερεύουν εκεί. Σε μικρή απόσταση (πεζή) υπάρχει και παραλία γυμνιστών. Στη γύρω περιοχή, περισσότερο απομονωμένη και εξίσου όμορφη, είναι η παραλία του Κομό. 3. Άγιος Ιωάννης, Πλάκα. Στον Άη Γιάννη υπάρχουν άλλες δύο παραλίες (η παραλία κατά μήκος του χωριού και η παραλία στο Παπά Νερό, εξίσου όμορφη με την Πλάκα). Εδώ συστήνεται η διαμονή στα καταλύματα του χωριού, το οποίο θυμίζει πολύ από νησί. Μην παραλείψετε να επισκεφτείτε για το γειτονικό γραφικό χωριό Νταμούχαρη, όπου γυρίστηκαν σκηνές της ταινίας Μάμα Μία. 4. Φακίστρα (κάτω από την Τσαγκαράδα). Σαν βγαλμένη από πειρατική ταινία, η παραλία έχει απαράμιλλη φυσική ομορφιά, κρυμμένη σε ένα φυσικό ορμίσκο με ψηλούς βράχους στο έμπα της και πλούσια βλάστηση. Προσεγγίζεται μόνο μέσω μονοπατιού (10-15 λεπτά περπάτημα περίπου). Απαραίτητες οι προμήθειες και το νερό! 5. Τέλος, στο No 5, αναφέρουμε μια σειρά από εξίσου αξιόλογες παραλίες (στην παρένθεση το κοντινότερο χωριό): Α. από πλευρά Αιγαίου: Μελανή (Αργαλαστή), Ομβριός (Πουρί), Μυλοπόταμος (Τσαγκαράδα), Βρωμονέρι (Κατηγιώργης), Λιμνιώνας (Ξουρίχτι), Μικρό (Πλατανιάς). Β. από πλευρά Παγασητικού: Λεφόκαστρο (Αφέτες), Καλλιφτέρη (Άφησος), Πάου (Αργαλαστή). Και ας μην ξεχνάμε, ότι στην εποχή του ΔΝΤ, οι παραλίες μας σε όλη την Ελλάδα είναι ακόμη πιο όμορφες και απολαυστικές!
Υπάρχουν, θαρρώ, αποχρώσεις ενδείξεις ότι ο ....μπαγάσας εκεί ψηλά έχει ωραία αίσθηση του χιούμορ. Δεν αναφέρομαι φυσικά στο κατά πόσο πειστική απάντηση δίνει η ατάκα "Καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς" στο αιώνιο ερώτημα πότε θα μιλήσει ο πρώην Πρωθυπουργός. Θυμήθηκα σήμερα, εν μέσω ραστώνης και αυγουστιάτικου θέρους, την παρεξηγημένη φράση "σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα". Καταναλώσαμε τόνους μελάνι και φαιάς ουσίας για τέτοια διλήμματα (το οποίο παρεπιπτόντως μάς κάνει περισσότερο ευτυχισμένους, σύμφωνα με σημερινό ρεπορτάζ του Βήματος), όταν η προφανής απάντηση είναι "και σοσιαλισμός και βαρβαρότητα". Οι φον βάρβαροι ήρθανε γιατί κατάλαβαν ότι με την αναβλητικότητα του Έλληνα της τελευταίας στιγμής, μόνο εάν έπαιρναν το περίφημο πιστόλι από το τραπέζι και μας σημαδεύανε θα ασχολούνταν οι πολιτικοί μας με την πολιτική του αυτονόητου (βλ. διαχειριστικοί έλεγχοι σε νοσοκομεία, ΔΕΚΟ, ΟΤΑ, απογραφή δημοσίων υπαλλήλων κ.λπ). Και με τη φούρια του Γιώργου να τα αλλάξει όλα, βλέπω να τους ξεφορτωνόμαστε μεθ' ου πολύ. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα χρειαστεί να πούμε ότι οι άνθρωποι αυτοί ήταν μια κάποια λύσις.
Η διχασμένη προσωπικότητα του δρ. Waldorf και του κ. Statler, οι οποίοι ξαναεπιστρέφουν στην ενεργό δράση, μετά την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης στα 100 έτη
