Ρεαλ-ιτίκ πολιτίκ!

Τώρα που οι νεοέλληνες έχουμε εξοικειωθεί αρκετά με τις ψηφοφορίες των ριάλιτυ παντός είδους, θεωρώ ότι είναι απαράδεκτο να μην προσέλθουμε στις αυτοδιοικητικές κάλπες σε λίγες μέρες. Μάλιστα, αυτές είναι διπλές και τετράδιπλες, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να στείλουμε όχι ένα, αλλά ακόμα και τέσσερα ολόκληρα μηνύματα στο πολιτικό σύστημα, την τρόικα, τις αγορές και στους εαυτούς μας ακόμα, αφού μπορούμε να ψηφίσουμε υποψήφιο άλλης παράταξης για δήμαρχο και άλλης για περιφερειάρχη την πρώτη Κυριακή, και τη δεύτερη Κυριακή το ανάποδο!
Θα τολμούσα να σκεφτώ ότι αυτή η δυνατότητα μάς κάνει κάτι από ...μουτζαχεντίν ψηφοφόρους, αρκεί να μην έχουμε έφεση προς την οινοποιία Μπουτάρη! Μάλιστα, η πολιτική έχει αρχίσει να αποκτά χαρακτηριστικά ριάλιτυ, δηλ. μπλόφες, εκβιασμούς, υπαναχωρήσεις, μυστικά και ψέματα, προσωπικές ιστορίες και δράμα, και θα έλεγε κανείς ότι αποτελεί μετάλλαξη της ρεαλπολιτίκ του Βίσμαρκ, αφού διαμορφώνεται στα ασφυκτικά πλαίσια και τα διλήμματα του Μνημονίου, με περισσότερο έντονα δραματικά χαρακτηριστικά, όπως φάνηκε και στη διακαναλική.
Γι' αυτό και διαμορφώνεται η τάση όχι να επιλεγούν οι καταλληλότεροι, αλλά να μην ψηφιστούν οι αντίπαλοι, ή εκείνοι που θεωρείται ότι εκπροσωπούν το Μνημόνιο! Είτε είμαστε υποστηρικτές του πολιτικού ρεαλισμού (δηλ. ότι προς το παρόν το μνημόνιο είναι μονόδρομος), είτε οραματιστές και οπαδοί των μαγικών λύσεων, είτε υπέρ της χρεοκοπίας για τη διαγραφή των χρεών (άλλωστε όλοι λίγο-πολύ χρωστάμε και θα μας άρεσε να έσβηναν κάποτε τα χρέη μας), είτε φανατικοί των ριάλιτυ, στις εκλογές οφείλουμε να επιλέξουμε. Και ανάλογα με το εάν επιλέγουμε με υπευθυνότητα ή ελαφρά τη καρδία (ή και καθόλου), θα έχουμε το δικαίωμα της διεκδίκησης και της διαμαρτυρίας στη συνέχεια

Η εσχάτη πλάνη (της καπνοαπαγόρευσης)!

'ντάξει, να περάσουν και οι εκλογές και να δούμε πώς και αν θα εφαρμοστεί τελικά ο νόμος για την απαγόρευση του καπνίσματος. Δεν είμαι καπνιστής, αλλά κατανοώ τόσο το δικαίωμα όσων θέλουν να επιλέξουν αυτοί τον τρόπο διασκέδασής τους (δηλ. καφές, ποτό, μουσική και χώνεψη συνοδεία τσιγάρου), καθώς και όσων πιστεύουν ότι η ανυπακοή στο νόμο αποτελεί προϋπόθεση βιωσιμότητας της επιχείρησής τους, λόγω επιλεκτικής εφαρμογής του. Και δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι όλα γίνονται για το καλό της υγείας των ασφαλισμένων: με τη λογική αυτή θα απαγορεύονταν να πίνει κάποιος πολλά αλκοολούχα ποτά, ή να τρώει υπερβολικά λιπαρά φαγητά.
Από την άλλη, οι μη καπνιστές εχάρησαν πρόσκαιρα, αφού το ντουμάνιασμα στα μπαράκια και τις καφετέριες είναι χειρότερο από παλαιότερα (και έσται η εσχάτη πλάνη χείρων της πρώτης). Μ' αυτά κατά νου, καταθέτω τις παρακάτω προτάσεις για την ρεαλιστική εφαρμογή του νόμου, ο οποίος χρειάζεται ορισμένες μικρο-αλλαγές για την εκτόνωση της έντασης και της...γοητείας που προκαλεί πάντα το απαγορευμένο!
1. Εθελοντική καθιέρωση smoky hours σε μπαράκια και καφετέριες. Προτείνεται από τις 12 τα μεσάνυχτα και μετά (μόλις αλλάζει η μέρα θα ανάβουν όλοι οι αναπτήρες ταυτόχρονα). Έτσι, η μέρα θα φεύγει και οι καπνιστές θα έρχονται!
2. Εθελοντική καθιέρωση smoky days για τις 2 ημέρες της εβδομάδας με τη μικρότερη κίνηση / τζίρο. Για λόγους ανταγωνισμού οι μέρες αυτές θα είναι οι ίδιες για όλα τα μαγαζιά. Προτείνεται η Τρίτη και η Τετάρτη (ελέω Champions League)
3. Αντί για την αύξηση των ΕΦΚ στα προϊόντα καπνού (μέτρο μάλλον αναποτελεσματικό για τα έσοδα του κράτους), προτείνεται αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών κατά 50% στους καπνιστές ασφαλισμένους, ανεξαρτήτως Ταμείου ασφάλισης. Έτσι, κάποιοι θα το σκεφτούν εάν θα καπνίζουν στην...υγειά των κορόιδων! Ως καπνιστής θα πιστοποιείται κάποιος μέσω ιατρικών εξετάσεων. Ταυτόχρονα, θέσπιση ασφαλιστικών κινήτρων για όσους κόβουν το τσιγάρο (κατά δήλωση και πιστοποίηση με ιατρικές εξετάσεις) ή είναι γενικά μη καπνιστές.

Εν οίδα, ότι ...πάντα οίδα! (Ζ.Κ.Γ.)

Ενώ και οι 33 χιλιανοί μεταλλωρύχοι (ένας ακόμα σημαδιακός αριθμός) βγήκαν από τα έγκατα της γης και είναι καλά στην υγεία τους, η ελληνική οικονομία έχει πολλά ακόμα να κάνει για να βγει από εκεί που καταπλακώθηκε: Το Μνημόνιο μπορεί να είναι η δικιά μας "κάψουλα" διάσωσης που θα μας βγάλει στο φως το διεθνών αγορών, αλλά κανείς δεν ξέρει εάν οι εγκλωβισμένοι Έλληνες θα αντέξουν μέχρι τη λαμπρή εκείνη ώρα.

Σε αντίθεση με τους 33, οι δικοί μας 300 την ώρα της διάσωσης διαπληκτίζονται σαν κακές πεθερές. Αγαπημένο πρόσφατο θέμα είναι το ποιος γνώριζε τι (και όχι το ποιος έκανε ή παρέλειψε τι). Η διύλιση του κουνουπιού ήταν πάντα αγαπημένη ενασχόληση στη χώρα μας. Παίρνουμε μια φράση, όπως "λεφτά υπάρχουν", "κυβερνώ μια διεφθαρμένη χώρα" και ζητούμε την κεφαλή επί πίνακι του ειπώντος. Βέβαια, ξεχνάμε την ερώτηση (παγίδα;) που προκάλεσε τη φράση. Ήταν τότε το πού θα βρεθούν τα χρήματα για τις ..."παροχές" που έταζε η σημερινή Κυβέρνηση (κάτι αστείες συντάξεις στα όρια του τότε πληθωρισμού, δηλ. κάπου 1% το πολύ) σε αντιδιαστολή με την... αλήθεια της σκληρής πραγματικότητας της άλλης πλευράς (δηλ. μηδενικές αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις). Λες και η τύχη της χώρας κρέμονταν από το εάν η Πολιτεία θα έδινε πενιχρές ή καθόλου αυξήσεις! Αλλά αν τολμούσε ας έβγαινε τότε να πει κάποιος ότι το έλλειμμα θα είναι 14% και ότι θα χρειαστούν 30% περικοπές επιδομάτων, απουσία άλλης ρεαλιστικής και εφικτής λύσης άμεσης απόδοσης!

Όπως και να 'χει, το ζήτημα δεν είναι ποιος γνώριζε ή γνωρίζει τι, αφού σε όσους κατέχουν ή διεκδικούν δημόσια αξιώματα δεν επιτρέπεται ή συγχωρείται η άγνοια τέτοιων βασικών ζητημάτων. Η ουσία είναι ποιος τελικά κάνει κάτι, ανεξαρτήτως τι λέει ή έχει πει στο παρελθόν. Όπως στην παραβολή όπου ένας πατέρας είπε στους δυο γιους του να πάνε να εργαστούν στο αμπέλι και ο πρώτος, λίγο μπουνταλάς και τεμπελάκος, φώναξε "εγώ, εγώ" και εννοείται ότι ακόμα τον περιμένουν! Ο δεύτερος είπε "άσε με ρε πατέρα και συ και το αμπέλι σου", αλλά τελικά πήγε. Και φυσικά κάποιος κρίνεται στο τέλος, όταν παραδίδει στον επόμενο: Μηδένα προ του τέλους μακάριζε = μηδένα προ του τέλους σιχτίριζε!

Το Μνημόνιο και ο Δικαιόπολις!

Σε προηγούμενη ανάρτησή μας εξαιρέσαμε την ειλικρίνεια ως αρετή των υποψηφίων για τις επερχόμενες εκλογές, αφού και η παρουσίαση των αντιδιαμετρικά αντίθετων απολογισμών, για τον ένα χρόνο διακυβέρνησης, από τα δύο κόμματα εξουσίας καταδεικνύει αυτό που όλοι ξέρουμε, αλλά δεν θέλουμε να παραδεχτούμε: ότι οι πολιτικοί ψεύδονται (ή έστω κρύβουν την αλήθεια), μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Και αν η στατιστική είναι η επιστήμη του ...ψεύδεσθαι, ας μην απορεί κανείς γιατί οι πολιτικές εξελίξεις θα περιδινίζονται γύρω από το ύψος του δημοσιονομικού ελλείμματος για τα προηγούμενα και επόμενα χρόνια.
Με την ελληνική οικονομία σε εμπόλεμη κατάσταση για ακόμη μία χρονιά (να θυμίσω άραγε ότι βρισκόμαστε σε λιτότητα από το 2004 με την "απογραφή" - επιτήρηση) δεν θα αργήσει η στιγμή που κάποιος απηυδισμένος πολίτης, ως άλλος Δικαιόπολις, θα κηρύξει ιδιωτική συνθήκη κατά του Μνημονίου. Όπως ο Αχαρνής είχε αηδιάσει με την παρέλαση των ξένων αντιπροσωπειών, που υποτίθεται θα βοηθούσαν την Αθήνα στον πόλεμο, και οι οποίοι περνούσαν ζωή χαρισάμενη, έτσι και ο σημερινός Δικαιόπολις θα αρνούνταν να συμβάλει μέσω τις φορολογίας για να καλοπερνούν οι ξένες αντιπροσωπείες (είτε μας ελέγχουν, είτε μας τάζουν λεφτά με το τσουβάλι, είτε έρχονται για εθιμοτυπική επίσκεψη), αλλά, κυρίως, για να καλοπερνούν και να αποζημιώνονται με υπερωρίες και οδοιπορικά οι ντόπιες κουστωδίες στις σουίτες της αλλοδαπής, της συμπρωτεύουσας ή σε άλλους συνεδριακούς προορισμούς.
Βέβαια, τώρα που η καλλιέργεια της φορολογικής συνείδησης είναι μια από τις προτεραιότητες για την επιτυχία των στόχων του Μνημονίου, ένας τέτοιος άνθρωπος θα ισοδυναμούσε με προδότη. Πόσο μάλλον όταν προσπαθεί να περάσει η εντύπωση ότι "όλοι μαζί τα φάγαμε τα λεφτά". Τα λεφτά όμως δεν φαγωθήκανε σε ρουσφέτια και κομματικούς διορισμούς, εφ' όσον οι άνθρωποι παρήγαγαν έργο ή πρόσφεραν υπηρεσίες, ούτε σε δικαιολογημένες διεκδικήσεις των σωματείων για βελτίωση της ποιότητας ζωής. Ας μην ξεχνάμε ότι κάποτε (αφού μπήκαμε στην ΟΝΕ) η Ελλάδα είχε ως στόχο ο μέσος μισθός να φτάσει το μέσο ευρωπαϊκό μισθό (ο στόχος αυτός πάει άπατος). Τα λεφτά φαγώθηκαν σε υπερτιμολογήσεις των μεγάλων δημοσίων έργων (όπου υπάρχει υπερτιμολόγηση υπάρχει και μίζα), σε λεόντειες συμβάσεις παραχώρησης, σε υπερτιμολογημένες προμήθειες παντός είδους υλικών (όπλων, φαρμάκων, αναλωσίμων, τεχνολογικών κ.λπ) σε αδικαιολόγητα bonus των golden boys και στην πληρωμή κρατικών υπαλλήλων ή συμβούλων και επιτροπών χωρίς εργασία και αντικείμενο.
Παρεπιπτόντως, ο φετινός Αχαρνής του ΚΘΒΕ υπό τον Στ. Κραουνάκη είχε το κατάλληλο timing, είχε πάθος, ζωντάνια, ωραίες ερμηνείες, εξαίσια μουσική, επιθεωρησιακές ατάκες όμορφα δεμένες στην κανονική υπόθεση και πρόσφερε την απαραίτητη κάθαρση στους πολίτες του Μνημονίου!