Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

Η μπάντα που δεν καπνίζει!...

Αγαπητό, εναγόμενο fimotro,
μ' αυτά και μ' αυτά, και ενώ είχα σταματήσει από καιρό τις ειδήσεις του Μέγκα (μ' είχε κουράσει κάπως ο μίζερος σχολιασμός της οικονομικής επικαιρότητας), είπα σήμερα να κάνω την απαραίτητη αυτοψία / τηλοψία για να διαπιστώσω εάν οι ξεγυρισμένες αγωγές προήλθαν από ευθιξία ή από μύγιασμα (εκείνων που έχουν τη μύγα). Τι να πει κανείς; Τέτοια χαιρεκακία για τη μαύρη τρύπα στα έσοδα του διμήνου και τα νέα μέτρα που πρέπει να ληφθούν, ούτε οι βάζελοι για τα στραπάτσα των γαύρων στην Ευρώπη και τούμπαλιν! Επιβεβαιώνοντας το ότι "είδηση είναι μόνο η κακή είδηση" (στα άλλα κανάλια τουλάχιστον προβάλλονται κάποιες πινελιές αισιοδοξίας και ελπίδας, π.χ. με τη στροφή των νέων σε μοντέρνες καλλιέργειες).
Να σημειώσουμε βέβαια ότι στα μπλογκ γράφει κανείς τις σκέψεις του, όπως σε ένα προσωπικό ημερολόγιο, με ό,τι ύφος τού γουστάρει (γι'αυτό κι εγώ τα προτιμώ για την ανεμελιά τους από τη σοβαρή αρθρογραφία). Εδώ τα μπλογκς έχουν σούρει πολύ περισσότερα και χειρότερα για τον Καραμανλή, τον Μητσοτάκη (μπρρρ!), τον σημερινό πρωθυπουργό, ή τον Πάγκαλο, που θα ΄πρεπε αναλογικά να αξιώνουν αυτοί το δημόσιο χρέος της Ελλάδας σε αποζημίωση. Είναι όμως και το blogging ένα είδος ξεχαρμανιάσματος - αφού ο Καπουτζίδης σταμάτησε τα σίριαλ, κάπως έπρεπε κι εμείς να αντιμετωπίσουμε την εθνική μας κατάθλιψη.
Να, παρασύρθηκα κι εγώ με το φλέγον θέμα, και θα ξεχάσω το κυρίως μου θέμα: έρχεται σε λίγες μέρες στη Θεσσαλονίκη (4/4) και την Αθήνα (5 & 6/4) η μπάντα που δεν καπνίζει (The Non-Smoking Orchestra). Όχι, δεν πρόκειται για την ασυντόνιστη, φάλτσα και βαρυεστημένη μπάντα της Κυβερνήσεως, η οποία παίζει σε ήχους ρηχής ύφεσης (παίξτε και καμιά δίεση ρε παιδιά), αλλά για τη φημισμένη μπάντα του Εμίρ Κουστορίτσα, που θα μας χαρίσει τσιγγάνικες τεκνο-ροκ μουσικές. Μάλιστα, ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια της λέγεται "Bubamara", όνομα συνώνυμο με το fimotro στην εποχή των διώξεων των μπλογκς, που ζούμε!...

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011

Κάν'το όπως με τη... Βιστωνίδα!

Αρχίζει και ανάβει σιγά-σιγά η συζήτηση για τα 50 δισ. ευρώ, που θα προκύψουν μέχρι το 2015 (!) από την "αξιοποίηση" της δημόσιας περιουσίας. Είναι όμως κάτι κακοπροαίρετοι που ισχυρίζονται ότι δήθεν απαιτούνται χρονοβόρες διαδικασίες, ότι ούτε καλά-καλά καταγραφή δεν έχει γίνει, ότι λίγα είναι "καθαρά" και αξιοποιήσιμα κ.λπ. Τώρα, βέβαια, αν σκεφτεί κανείς με τι ταχύτητα λειτούργησε η κρατική μηχανή (πιθανόν και με... άνωθεν αρωγή) στην περίπτωση της ανταλλαγής των παραλίμνιων εκτάσεων και της λίμνης της Βιστωνίδας με άλλα κρατικά φιλέτα, τότε νομίζω ότι η συσσωρευμένη τεχνογνωσία όσων ενεπλάκησαν θα πρέπει ποσωδήποτε να αξιοποιηθεί. Κακώς στοχοποιήθηκαν από τις Εξεταστικές, οι άνθρωποι αυτοί ήταν μια κάποια λύσις.
Και μιλώντας για την αξιοποίηση της κρατικής περιουσίας, να πούμε ότι, όπως ανακοινώθηκε σχετικά, αυτή δεν αφορά τους φυσικούς πόρους, και συνεπώς, τα δάση. Παγκόσμια Ημέρα Δασοπονίας σήμερα και σύμφωνα με το μήνυμα του αρμόδιου υφυπουργού ΥΠΕΚΑ, το δάσος του μέλλοντος θα παίξει σημαντικό ρόλο για την παραγωγή ... καθαρού και πόσιμου νερού (εξ ου και η φράση "περί ανέμων και υδάτων"). Βλέπετε, με την ξυλοπαραγωγική διαχείριση και εκμετάλλευση των δασών ασχολούνται μόνο κάτι τριτοκοσμικές χώρες και όχι, φυσικά, η σύγχρονη χώρα μας! Το αν θα πέσει του χρόνου μαύρο τσεκούρι στα ταλαιπωρημένα δάση μας με το πετρελαιάκι θέρμανσης στα 1,30 ευρώ/λίτρο, είναι μια μικρή λεπτομέρεια ανάξια αναφοράς.
Δυστυχώς, ορθολογική αξιοποίηση και διαχείριση σημαίνει καλή λειτουργία της κρατικής μηχανής, fast track, γρήγορες εγκρίσεις και αδειοδοτήσεις, θεωρήσεις μελετών κ.ά. που δύσκολα πλέον γίνονται, όταν δεν υπάρχουν χρήματα ούτε για τα καύσιμα μετακίνησης των κρατικών αυτοκινήτων (ένα παράδειγμα από τις Δασικές Υπηρεσίες). Αλλά, ας δούμε τι θα μας φέρει φέτος η 25η Μαρτίου!...

Σάββατο 19 Μαρτίου 2011

Πρωταγωνιστές σε μια...Μαύρη Κωμωδία!

Όλα ήταν έτοιμα για το μεγάλο πάρτυ, το κόλπο γκρόσο, όπου ένας -κατά διαβολική σύμπτωση- Γερμανός θα ερχόταν να ακουμπήσει τα αμύθητα πλούτη του και να μας σώσει από τη δυστυχία και τη μιζέρια μας. Αλλά, όπως, καλά όλοι γνωρίζουμε, the party is over! Το σκοτάδι δεν ήταν αρκετό για να κρύψει τις απατεωνιές μας: τώρα που αποκαλύπτεται ότι τα ωραία έπιπλα είναι κλεψιμέικα (δανεικά για την ακρίβεια) από τον γοητευτικό γείτονα, τώρα που χύνεται άπλετο φως, θα γίνει της ...κακομοίρας!..
Αλλά ας αφήσουμε τους παραλληλισμούς με την αλά merde κατάσταση της χώρας μας και ας πούμε για την πέραν κάθε προσδοκίας παράσταση που ανεβάζεται αυτές τις μέρες στο Αριστοτέλειον στη Θεσσαλονίκη. Ο Πυγμαλίωνας Δαδακαρίδης σε έναν παρεμφερή πρωταγωνιστικό ρόλο με εκείνον του Γεράσιμου στο "Η Οικογένεια Βλάπτει" δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας. Είναι ο Μπριντ Μίλερ, ένας καλλιτέχνης (γλύπτης) που ζει από τη γενναιοδωρία (με το...αζημίωτο) του γοητευτικού γείτονά του Χάρολντ (Χρήστος Σιμαρδάνης). Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι η πανέξυπνη και ξεκαρδιστική αυτή ιστορία που έγραψε ο Πήτερ Σάφερ και σκηνοθετεί ο Πέτρος Φιλιππίδης διαδραματίζεται στο Λονδίνο. Ο Μπριντ, λοιπόν, και η αρραβωνιαστικιά του Κάρολ (Τζένη Θεωνά) προσπαθούν να κάνουν καλή εντύπωση στον συνταγματάρχη Μέλκετ, πατέρα της Κάρολ (Τάσος Χαλκιάς) και σ' ένα ζάπλουτο Γερμανό ονόματι Μπάμπεργκερ (Χρήστος Συριώτης), υποψήφιο αγοραστή των έργων του καλλιτέχνη! Και ενώ όλα είναι έτοιμα, το ρεύμα κόβεται! Και εκεί αρχίζουν οι παρεξηγήσεις, οι αποκαλύψεις και το...ασταμάτητο γέλιο!..
Η πρωτοτυπία αλλά και η ονομασία του έργου προέρχεται από το γεγονός ότι όταν η υπόθεση διαδραματίζεται στο σκοτάδι, οι θεατές βλέπουν τους πρωταγωνιστές, ενώ, αντίθετα, στην αρχή του έργου (πριν το μπλακ άουτ) η υπόθεση εξελίσσεται στο μαύρο σκοτάδι! Το καστ συμπληρώνουν η Χριστίνα Τσάφου (η γειτόνισσα κα Μπρίντσλεϊ), ο Χρήστος Σιμαρδάνης (ο αλλοδαπός, γερμανός ηλεκτρολόγος) και η Πηνελόπη Αναστασοπούλου (η Κλέα, προηγούμενη ερωμένη του Μπριντ). Η μετάφραση και διασκευή του σεναρίου (χωρίς ακρότητες και άσκοπους νεωτερισμούς) έγινε από τον Πέτρο Φιλιππίδη και το Χρήστο Σιμαρδάνη. Μια παράσταση που συνιστάται ανεπιφύλακτα!

Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011

Και μια γρια, καλή γριά, του αγοράζει δυο κιλά...

Ήτανε πριν πολλά χρόνια, όταν μαζί με 2 συμφοιτήτριές μου είχαμε πάει να τον ακούσουμε στο Πλατώ, στη Θεσσαλονίκη. Οι απλοί, έξυπνοι και διακριτικώς χιουμοριστικοί στίχοι του, πάντα δεμένοι με εξαιρετική μουσική και τις κατάλληλες ερμηνείες, μού είχαν κεντρίσει το ενδιαφέρον για να δω από κοντά τον υπαίτιο των αγαπημένων μου τραγουδιών, του Παπάζογλου κυρίως - κι ας είναι συνήθως οι στιχουργοί οι αφανείς ήρωες των αγαπημένων τραγουδιών.
Πιθανόν επειδή αγαπούσε τα τραγούδια του πολύ, του άρεσε να τα ερμηνεύει και ο ίδιος. Εκείνη λοιπόν τη βραδιά, μετά το τέλος της εμφάνισής του, τού ζήτησα να μας αφιερώσει τους αγαπημένους του στίχους. Ο Μανώλης Ρασούλης, γλυκός όπως πάντα, με δύο μάτια που πετούσαν σπίθες, για μένα λίγο και από Άγιος Βασίλης με την άσπρη γενειάδα, που τα δώρα του είναι στιχάκια που θα σιγοτραγουδιούνται για πάντα, αφού σκέφτηκε λιγάκι, και αφού στάθμισε πιθανόν και την περίσταση, μας είπε τους πιο όμορφους και ερωτικούς στίχους: "Ένα κι ένα κάνουν δύο / λένε στο μηχανουργείο / μα εγώ, εγώ με σένα / Θεέ μου γίνομαι κανένα".
Αν και από τη μια "ραγίζει (απόψε) η καρδιά" με το νέο τόπο αυτοεξορίας του μεγάλου στιχουργού μας, από την άλλη δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου την απίθανη οικειότητα για το θάνατο της εικόνας που φέρουν οι στίχοι "Σε λαϊκή καθότανε, ο Χάρος και πουλιότανε" (από το "Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια" σε μουσική Μ. Ξυδάκη). Ο άνθρωπος αυτός σίγουρα δεν ήταν εκ του κόσμου τούτου, αλλά θα ζει στον κόσμο τούτο μέσα από τους στίχους του. Καλό ταξίδι, Μανώλη Ρασούλη!

Σάββατο 5 Μαρτίου 2011

Η ελληνική απάντηση στον Μηχανισμό...Χρονοκαθυστέρησης!

Αυτός ο περίφημος Μηχανισμός Στήριξης (ESM) αρχίζει και μοιάζει ολοένα και περισσότερο με τον μηχανισμό χρονοκαθ
υστέρησης των τραπεζών, με σκοπό τη διάσωση των χρηματικών ποσών από επίδοξους ληστές. Τώρα, αν οι υπόλοιπες χώρες θεωρούν την Ελλάδα τρομερό ληστή, ή απελπισμένο χρεωκοπημένο οφειλέτη, ή και τα δύο (γιατί είναι λεπτή η γραμμή που χωρίζει το έναν από το άλλο), αυτό πιθανόν να μην μας το πουν ποτέ.
Ο μηχανισμός της χρονοκαθυστέρησης πάντως είναι σίγουρα γερμανικής κατασκευής, αν κρίνουμε από τη γενικότερη καθυστέρηση που χαρακτηρίζει τις αποφάσεις της Γερμανίας σχετικά με την κρίση χρέους. Για να μην πούμε για την εντελώς πρόσφατη πρόταση της Μέρκελ για την επιβολή ενός νέου φόρου Τόμπιν (στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές), πρόταση την οποία είχε κάνει πρώτος ο πρωθυπουργός μας πριν από πολλούς μήνες (22/6/2010 στο Συνέδριο της IUTC), όταν στο άκουσμα της πρότασης τότε οι Γερμανοί έβγαζαν φλύκταινες...
Επειδή, λοιπόν, τα χρέη και τα τοκογλυφικά επιτόκια μάς πνίγουν, μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να μάς λυπηθούν οι πιστωτές μας (βλ. φωτο). Εννοείται ότι και αυτό θα είναι κόλπο για να ξεγελάσουμε τους κουτόφραγκους!
ΥΓ: Με ξενίζουν και εμένα οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας ιδίως κατά των πρώην πρωθυπουργών. Θα πρότεινα ανάλογες εκδηλώσεις να λάβουν χώρα εκεί που είναι πράγματι τα λεφτά: στην Αράχωβα και στη Μύκονο...