Με το Διάγγελμα του Καστελλόριζου ξεκίνησε το μακρύ ταξίδι του ελληνικού λαού προς τη Γη της Επαγγελίας.
Θέλοντας να φανούν οι δυσκολίες και τα εμπόδια, αυτό άλλοτε αυτό παρομοιάστηκε με Τιτανικό και άλλοτε με την Οδύσσεια. Και τα δυο ξεκίνησαν με αισιοδοξία, αλλά είχαν διαφορετική εξέλιξη και τέλος: ο Τιτανικός εταξίδευε όμορφα, αλλά ξαφνικά κοπάνησε σε ένα παγόβουνο και βούλιαξε με την προπέλα να χαιρετάει τ' άστρα, ενώ ο Οδυσσέας, μετά από πολλές κακουχίες και αφού πολέμησε με θεούς και δαίμονες, επέστρεψε στο σπιτικό του, όπου κι εκεί έπρεπε να βάλει προηγουμένως μιαν κάποια τάξη.
Εγώ πάλι, με αφορμή ένα πρόσφατο δημοσίευμα για τη νέα τάση για μετανάστευση στο εξωτερικό των νέων για να εργαστούν και να ζήσουν (ή να ζήσουν και να εργαστούν), έχοντας κατά νου και την πορεία αυτών των τελευταίων 9,5 μηνών, θα παρομοίαζα το ταξίδι με την απόπειρα κάποιου απελπισμένου να φτάσει στο Αμέρικα με ... σχεδία! Το ταξίδι ξεκίνησε με "αρίστη ορατότητα" (λεφτά υπάρχουν), συνεχίστηκε με "γενική καθαριότητα" (συμμάζεμα του κράτους), μετά άρχισαν τα βάσανα και οι φουρτούνες (αρνητική δημοσιότητα, άνοδος spreads), έπειτα σφάξαμε και την κατσίκα - νόστιμη η άτιμη (θα τα καταφέρουμε μόνοι μας, δεν θα μπούμε στο ΔΝΤ), και τέλος, αρχίσαμε να στέλνουμε σήματα SOS για λίγα τρόφιμα (εκεί ήρθε και μας έσωσε η τρόϊκα). Ας ελπίσουμε ότι ο Καπετάνιος έχει θυμηθεί να λύσει το παλαμάρι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.