Εν οίδα, ότι ...πάντα οίδα! (Ζ.Κ.Γ.)

Ενώ και οι 33 χιλιανοί μεταλλωρύχοι (ένας ακόμα σημαδιακός αριθμός) βγήκαν από τα έγκατα της γης και είναι καλά στην υγεία τους, η ελληνική οικονομία έχει πολλά ακόμα να κάνει για να βγει από εκεί που καταπλακώθηκε: Το Μνημόνιο μπορεί να είναι η δικιά μας "κάψουλα" διάσωσης που θα μας βγάλει στο φως το διεθνών αγορών, αλλά κανείς δεν ξέρει εάν οι εγκλωβισμένοι Έλληνες θα αντέξουν μέχρι τη λαμπρή εκείνη ώρα.

Σε αντίθεση με τους 33, οι δικοί μας 300 την ώρα της διάσωσης διαπληκτίζονται σαν κακές πεθερές. Αγαπημένο πρόσφατο θέμα είναι το ποιος γνώριζε τι (και όχι το ποιος έκανε ή παρέλειψε τι). Η διύλιση του κουνουπιού ήταν πάντα αγαπημένη ενασχόληση στη χώρα μας. Παίρνουμε μια φράση, όπως "λεφτά υπάρχουν", "κυβερνώ μια διεφθαρμένη χώρα" και ζητούμε την κεφαλή επί πίνακι του ειπώντος. Βέβαια, ξεχνάμε την ερώτηση (παγίδα;) που προκάλεσε τη φράση. Ήταν τότε το πού θα βρεθούν τα χρήματα για τις ..."παροχές" που έταζε η σημερινή Κυβέρνηση (κάτι αστείες συντάξεις στα όρια του τότε πληθωρισμού, δηλ. κάπου 1% το πολύ) σε αντιδιαστολή με την... αλήθεια της σκληρής πραγματικότητας της άλλης πλευράς (δηλ. μηδενικές αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις). Λες και η τύχη της χώρας κρέμονταν από το εάν η Πολιτεία θα έδινε πενιχρές ή καθόλου αυξήσεις! Αλλά αν τολμούσε ας έβγαινε τότε να πει κάποιος ότι το έλλειμμα θα είναι 14% και ότι θα χρειαστούν 30% περικοπές επιδομάτων, απουσία άλλης ρεαλιστικής και εφικτής λύσης άμεσης απόδοσης!

Όπως και να 'χει, το ζήτημα δεν είναι ποιος γνώριζε ή γνωρίζει τι, αφού σε όσους κατέχουν ή διεκδικούν δημόσια αξιώματα δεν επιτρέπεται ή συγχωρείται η άγνοια τέτοιων βασικών ζητημάτων. Η ουσία είναι ποιος τελικά κάνει κάτι, ανεξαρτήτως τι λέει ή έχει πει στο παρελθόν. Όπως στην παραβολή όπου ένας πατέρας είπε στους δυο γιους του να πάνε να εργαστούν στο αμπέλι και ο πρώτος, λίγο μπουνταλάς και τεμπελάκος, φώναξε "εγώ, εγώ" και εννοείται ότι ακόμα τον περιμένουν! Ο δεύτερος είπε "άσε με ρε πατέρα και συ και το αμπέλι σου", αλλά τελικά πήγε. Και φυσικά κάποιος κρίνεται στο τέλος, όταν παραδίδει στον επόμενο: Μηδένα προ του τέλους μακάριζε = μηδένα προ του τέλους σιχτίριζε!