Ο από μηχανής θεός...

Παρατηρώντας απόψε την πιο εντυπωσιακή έκλειψη σελήνης των τελευταίων χρόνων, αλλά ταυτόχρονα και την πιο εντυπωσιακή πολιτική κρίση και έκλειψη σοβαρότητας, πολιτικής ευθύνης, αποφασιστικότητας, αποτελεσματικότητας, διορατικότητας και ανιδιοτέλειας, κατάλαβα ότι το ανάδελφον έθνος μας, έχοντας καλομάθει από την αρχαία τραγωδία, κανονικά περιμένει να εμφανιστεί τώρα ο από μηχανής θεός, που θα μας βγάλει από το αδιέξοδο και θα οδηγήσει την τραγωδία που ζούμε στην κάθαρση και το τέλος (και άρα σε μια νέα αρχή).
Ο κόσμος έχει αρχίσει να πείθεται ότι οι θυσίες πήγανε χαμένες, ότι τα χρέη ούτως ή άλλως θα διαγραφούν, ότι με τη συμμετοχή στο κίνημα των "Αγανακτισμένων" αποποιούμαστε των ευθυνών μας, της ευκολοπιστίας μας και ότι παίρνουμε συγχωροχάρτι για την επιλογή των διεφθαρμένων εκπροσώπων μας.
Η επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου γίνεται ο νέος εθνικός στόχος, λες και ο βασικός μας στόχος δεν θα έπρεπε να είναι η πάση θυσία παραγωγή πρωτογενών πλεονασμάτων. Επαναδιαπραγμάτευση δεν σημαίνει απαραίτητα ζητάω (εκβιάζοντας με χρεωκοπία;) και παίρνω. Στην καλύτερη περίπτωση σημαίνει ότι παίρνω κάτι και δίνω κάτι άλλο. Ακόμα κι αν πείσουμε την τρόικα ότι πρέπει να μειωθούν οι φορολογικοί συντελεστές των εταιρειών στο 15%, είναι σίγουρο ότι θα πρέπει να δώσουμε κάτι άλλο, όπως μαζικές απολύσεις στο δημόσιο (κανονικές απολύσεις, όχι εφεδρείες, εθελουσίες κλπ).
Από την άλλη, κατά πόσο είμαστε έτοιμοι να δεχθούμε σ' αυτή τη δύσκολη περίοδο, οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι και οι αυτοαπασχολούμενοι να πληρώνουν φόρο 20 - 30% και οι εταιρείες 15%; Μήπως θα ήταν μια καλή ιδέα αυτή για δημοψήφισμα ("Συμφωνείτε με τη μείωση των φορολογικών συντελεστών των επιχειρήσεων στο 15%";), μιας και αποτελεί το κυριότερο σημείο τριβής μεταξύ των 2 μεγάλων κομμάτων; Γιατί ας μην ξεχνάμε ότι και το δημοψήφισμα, όπως και οι πρόωρες εκλογές, και η Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας προβάλλουν ως λύσεις στο αδιέξοδο, τάχα μου επειδή και καλά το πρόβλημα είναι πολιτικό. Εγώ πάλι βλέπω ότι ένα κράτος που ξεμένει από ρευστό αντιμετωπίζει κυρίως οικονομικό πρόβλημα, και όχι πολιτικό. Δηλαδή, αν γίνει ο Μαρκεζίνης ή ο Κουβέλης πρωθυπουργός και ο Παπαδήμος Υπ.Οικ. τα οικονομικά μέτρα δεν θα είναι επώδυνα; Ή θα τα δεχτούμε με μεγαλύτερη ανοχή; Αλλά, όπως είπαμε, μας αρέσουν οι εύκολες λύσεις και οι από μηχανής θεοί και όχι η σκληρή δουλειά, η επιμονή, η υπομονή και η πίστη ότι θα πετύχουμε. Χωρίς τις αρετές αυτές, η ανάπτυξη δεν ξανάρχεται. Εκτός κι αν κάνουμε καμιά καινούρια αναθεώρηση του ΑΕΠ, για να συμπεριλάβουμε και τις καταλήψεις των πλατειών ως τεκμαρτό εισόδημα από... ιδιοκατοίκηση!