Περί ανάπτυξης και άλλων δαιμονίων...

Λίγες μέρες μας χωρίζουν από τα Χριστούγεννα και την έλευση του σωτήριου, πλην δίσεκτου, έτους 2012, στις αρχές του οποίου θα ολοκληρωθεί το PSI plus, θα δημιουργηθεί το PASOK plus και θα πάμε επιτέλους σε εκλογές. Οι οποίες ελπίζω να συμπέσουν με την Αποκριά, για να μπορούμε να επιλέξουμε τους μασκαράδες της αρεσκείας μας, χωρίς τύψεις και αναστολές. Κι αν όλα πάνε καλά και σκαπουλάρουμε την 21-12-2012, τότε μεθ' ου πολύ, μόλις το 2020, το ελληνικό χρέος θα καταστεί βιώσιμο, φτάνοντας το 120% του ΑΕΠ!
Τώρα, γιατί ενώ οι σχεδιασμοί και οι προβλέψεις επιπέδου ολίγων μηνών αποτυγχάνουν παταγωδώς θα πρέπει να πέσουν μέσα οι εμπνευστές του παραπάνω σχεδίου, είναι ζήτημα ολίγον μεταφυσικό. Το σίγουρο είναι ότι ο Ηρώδης (βλ. φωτο) αποκλείεται ποτέ να περίμενε ότι η πολιτική του των οριζόντων "περικοπών" θα έβρισκε φανατικούς οπαδούς μετά από 2.000 χρόνια και κάτι ψιλά, ίσως επειδή η βλακεία είναι ανίκητη και άρα διαχρονική.
Αλλά ας αφήσουμε τα "άλλα δαιμόνια" και ας πούμε για την ανάπτυξη. Η οποία παραπαίει ελλείψει χρημάτων (δανεικών) και μας τάζουν ότι θα έρθει με την αύξηση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, κατά το μοντέλο της Ινδίας και της Κίνας. Και λεφτά μπορεί να υπάρχουν, κατά την περίφημη ρήση, αλλά δυστυχώς εκεί που βρίσκονται πρακτικά είναι ανύπαρκτα (σε τράπεζες του εξωτερικού κατά βάση). Εδώ όμως υπάρχει μια λεπτομέρεια. Τα έσοδα από τις αποκρατικοποιήσεις και το πρόγραμμα Ήλιος, σύμφωνα με το Μεσοπρόθεσμο, θα διατεθούν για τη μείωση του χρέους, ώστε να καταστεί αυτό βιώσιμο. Όμως το χρέος δεν θα γίνει βιώσιμο, εάν οι πολίτες της χώρας σταματήσουν οι ίδιοι να είναι βιώσιμοι, όπως ήδη συμβαίνει με την εκρηκτική αύξηση της ανεργίας και της υποαπασχόλησης. Στα πλαίσια, λοιπόν, της διαπραγμάτευσης που έρχεται, θα πρέπει να ζητηθεί όπως ένα μέρος από τις αποκρατικοποιήσεις και το Ήλιος να μπορεί να διατίθεται προσωρινά (για 3-4 χρόνια) για τη χρηματοδότηση των ελλειμμάτων, προκειμένου όχι μόνο να αποφευχθούν νέα μέτρα, αλλά και να καταργηθούν όσα σχεδιάστηκαν και εφαρμόζονται με έκτακτο χαρακτήρα και έχουν ήδη χαρακτηρισθεί ως άδικα ή αποτυχημένα (π.χ. τέλος ακινήτων μέσω ΔΕΗ και εφεδρεία). Τη στιγμή που καταρρέουν ταμπού όπως οι απολύσεις στο Δημόσιο, είναι αδιανόητο να συνεχίζει να υποστηρίζεται με απόλυτο τρόπο το αξίωμα ότι τα έσοδα από αποκρατικοποιήσεις διατίθενται μόνο για τη μείωση του δημόσιου χρέους. Και επιτέλους, θα πρέπει κάποτε να αναγνωρισθεί ότι πιο σημαντικό είναι η συγκράτηση της ανεργίας σε μονοψήφια ποσοστά, παρά η βιωσιμότητα του χρέους, που στο κάτω-κάτω αντιμετωπίζεται με τη μερική ή ολική διαγραφή του (μονομερή ή εθελοντική).
Μ' αυτόν τον τρόπο διασφαλίζονται άμεσα οφέλη για την πραγματική οικονομία από τις ιδιωτικοποιήσεις, καθιστώντας τις πιο ελκυστικές και αποδεκτές στην κοινωνία (η οποία αντίθετα αμφισβητεί τη νομιμότητα μέρους του χρέους), δημιουργώντας προϋποθέσεις για συνδυαστική εφαρμογή μεσοπρόθεσμης απόδοσης μέτρων, όπως π.χ. η μείωση των φορολογικών συντελεστών και οι διαρθρωτικές αλλαγές.