Ο δικός μας Ματίμπα...

Κηδεύτηκε σήμερα και παρουσία 100 ηγετών από ολόκληρο τον πλανήτη, ένας άνθρωπος, που θυσίασε την προσωπική του ελευθερία (αποδεικνύοντας έμπρακτα τα πιστεύω του), στον αγώνα κατά των ανισοτήτων, που την εποχή εκείνη οφείλονταν αποκλειστικά και μόνο στις φυλετικές διακρίσεις, στο κράτος της Ν.Αφρικής. Ο Ματίμπα δεν ήταν μια "αμφιλεγόμενη" προσωπικότητα, όπως συνηθίζεται πολλές φορές να γράφεται, σε ανάλογες περιπτώσεις. Θα 'λεγε, κανείς, ότι στο τέλος είχε μόνο φίλους, αφού ακόμα και οι (πολιτικοί) του εχθροί αναγνώρισαν τον όμορφο και γεμάτο ελπίδα αγώνα, που έδωσε ο μοναδικός αυτός ηγέτης. Ο οποίος πέρασε ήδη στις χρυσές σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας ως ο ηγέτης που νίκησε τις φυλετικές διακρίσεις, παρ' όλο που δεν θα πρέπει να παραλείψουμε το επίσης σημαντικό γεγονός - αν όχι σημαντικότερο - ότι δηλαδή κατάφερε να συμφιλιώσει και τις δύο πλευρές στη Ν.Αφρική: τη λευκή μειονότητα της άρχουσας τάξης και την πλειοψηφία των, χωρίς δικαιώματα (την εποχή εκείνη), μαύρων κατοίκων αυτής της χώρας.
Ακόμα όμως και όταν εκλείπει το φυλετικό υπόβαθρο -ιδίως στη σημερινή εποχή, που ο ρατσισμός αποτελεί ήδη ιδιώνυμο αδίκημα- του μίσους σε μια κοινωνία, δεν παναπεί ότι άλλα πράγματα που είναι δυνατόν να χωρίσουν έναν λαό, δεν θα εμφανιστούν. Έτσι, για παράδειγμα, στην ελληνική κοινωνία, πολίτες και πολιτικοί διακρίνονται σε "μνημονιακούς" και "αντιμνημονιακούς", λες και οι πρώτοι έχουν καμία όρεξη να έχουν τον Τόμσεν, την παρέα του και τις "παραξενιές" τους κάθε λίγο και λιγάκι πάνω από το κεφάλι τους, ή λες και οι δεύτεροι θέλουν την κατάρρευση των τραπεζών, την επιστροφή στη δραχμή και την αναρχία. Απλά, όλα είναι θέμα προτεραιοτήτων. Άλλοι θέλουν πρωτογενή πλεονάσματα και αύξηση της παραγωγικότητας, κατά τις επιταγές της τρόικας, με κάθε κόστος - ακόμα κι αν αυτό σημαίνει 1-2 περιστατικά ημερησίως θανάτων από αναθυμιάσεις ή πυρκαγιές από τζάκια, εν έτει 2013 αφενός και αφετέρου δυσθεώρητη ανεργία και στρατιές χαμηλά αμοιβόμενων νέων/σκλάβων. Και άλλοι θεωρούν ότι αυτά είναι σημάδια μιας υποβόσκουσας ανθρωπιστικής κρίσης, που έφερε στην ελληνική κοινωνία η άνευ όρων υποταγή στην τρόικα και τα (πάντα απαραίτητα) δανεικά των πιστωτών μας.
Μήπως ήρθε, λοιπόν, η ώρα οι πολιτικοί μας να αφήσουν στην άκρη τους επικοινωνιακούς λεονταρισμούς, τις ύβρεις και τις ειρωνείες, και να βρουν έναν τρόπο πώς θα αναδείξουν το ζήτημα της ανθρωπιστικής κρίσης στην υποτιθέμενη Ευρώπη των λαών, που κατήντησε Ευρώπη των πιστωτών; Ας βρεθεί ο δικός μας Ματίμπα, ο άνθρωπος που πρώτα απ' όλα θα πρέπει να αποδείξει με το δικό του παράδειγμα, ότι είναι ικανός να αναλάβει μια τέτοια αποστολή. Ο άνθρωπος που θα καταφέρει να συμφιλιώσει πολίτες αριστερών και συντηρητικών πεποιθήσεων, που θα καταφέρει να πείσει ακόμα και αυτούς τους χρυσαυγίτες ότι η προσήλωση στο μίσος είναι μάταιη και ενάντια στο συμφέρον της πατρίδας, για το οποίο αυτοί υποτίθεται ως "εθνικιστικών πεποιθήσεων" ότι κόπτονται. Υπάρχει, άραγε, τέτοιος ηγέτης, που δρα υπομονετικά και αποτελεσματικά μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας;