Δεν ξέρω αν τα 1.000 ευρώ μηνιαίως επαρκούν για να είναι κάποιος ευτυχισμένος - ελπίζω μόνο ότι ο Ρίτσαρντ Λέιαρντ, ο καθηγητής των οικονομικών της ευτυχίας, να μην είναι πολύ δυστυχισμένος, αφού φαντάζομαι ότι έχει πολύ μεγαλύτερο εισόδημα από 15.000 δολάρια ετησίως.
Εξαρτάται γενικά από το αν έχει κανείς παιδιά, πόσα και σε τι ηλικία, αν ζει σε δικό του σπίτι, με ενοίκιο ή αν πληρώνει στεγαστικό δάνειο, αν συντηρεί αυτοκίνητο και σκύλο, αν χρωστάει σε κάρτες, αν ζει σε πόλη ή χωριό, αν έχει φίλους, αν έχει την υγειά του (ψυχική και σωματική) κ.λπ. Θυμάμαι τον παππού μου που με μια πενιχρή σύνταξη κατάφερνε να συνεισφέρει στον οικογενειακό προϋπολογισμό και να βάζει και στην άκρη (χωρίς να παραπονιέται). Άλλοι πάλι, με μεγάλα εισοδήματα, συνέχεια γκρινιάζουν ότι δεν τους φτάνουν και δεν τα βγάζουν πέρα. Πράγμα πολύ προκλητικό, εάν το ακούσει κάποιος που έχασε πρόσφατα τη δουλειά του - γι' αυτό και οι εκρήξεις κοινωνικής οργής που βιώνουμε τελευταία όλο και περισσότερο.
Η λιτότητα, όπως όλα τα άσχημα, έχει, βέβαια, και θετικές παρενέργειες, με κυριότερη τη σταδιακή απομόνωση των αετονύχηδων, των αεριτζήδων και των κάθε λογής απατεωνίσκων που πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Το άλλο είναι ότι οι άνθρωποι αναγκάζονται να έρχονται και πάλι κοντά, να στηρίζουν όσο μπορούν κάποιο φίλο ή συγγενή που έμεινε άνεργος, οι οικογένειες να ξανασμίγουν στις μεγάλες γιορτές, τα δώρα να είναι λιτά αλλά με πολλή αγάπη, οι φίλοι να ξαναμαζεύονται στα σπίτια και να συζητούν με πάθος επί παντός επιστητού, να ζουν και να τρέφονται πιο υγιεινά, όπως διδάσκει η λιτή μεσογειακή διατροφή κ.ά. Οι Έλληνες, έχοντας περάσει πολέμους και κατοχή, με λυμένα ή μη τα κατοχικά σύνδρομα, προσαρμόζονται στις νέες συνθήκες, αλλά συνεχίζουν να διασκεδάζουν, έστω βγαίνοντας λιγότερο, αν και πολύ περισσότερο από τους σφιχτούς Γερμανούς και λοιπούς κεντροευρωπαίους, των οποίων η διασκέδαση είναι να βγαίνουν δύο φορές τη βδομάδα και να πίνουν μέχρι αηδίας (για να ξεχάσουν τι;).
Ναι, με αυτή την έννοια, αν μετρήσουμε την εγχώρια ευτυχία, ακόμα και στην εποχή του μνημονίου, είμαστε σε ικανοποιητικό επίπεδο, όσο και αν προσπαθούν, σκόπιμα ή από βλακώδη άγνοια, οι "δάνειες" δυνάμεις να διαλύσουν τον κοινωνικό ιστό, να κλονίσουν την εμπιστοσύνη μεταξύ των κοινωνικών εταίρων και γενικώς να μειώσουν τα ψυχικά αποθέματα ευτυχίας μας. Κι αυτό φαίνεται, π.χ. από το πώς γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα εδώ και πώς στις αγέλαστες, πλεονασματικές, πολιτείες του Βορρά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.