Είχε κι ο... τρελάρας τα δίκια του!...

Μέσα στη γενική ευφορία που έφερε η ανέλπιστη επιτυχία (;) του PSI plus (συμπεριλαμβανομένου του χαρακτηρισμού του ως "πιστωτικού γεγονότος" που κάποτες η σκέψη του μόνο έφερνε ρίγη ανατριχίλας στα οικονομικά επιτελεία, λόγω των ασφαλίστρων κινδύνου), στα "ψιλά" πέρασαν ορισμένες οικονομικές ειδήσεις, όπως:

• η ύφεση "βάθυνε" κι άλλο φτάνοντας το 7,5% στο τελευταίο τρίμηνο του 2011 και στο 6,95% στο σύνολο του 2011 (ΑΕΠ: 215 δισ.ευρώ)
• το ταμειακό έλλειμμα της Γεν.Κυβέρνησης έφτασε τα 24,9 δισ.ευρώ (ή 11,6% του ΑΕΠ) το 2011 και αναμένουμε να δούμε εάν θα φτάσει τον στόχο του 9% με τις μεταφορές ποσών από τους πρώτους και τελευταίους μήνες, και τον δημοσιονομικό χειρισμό των πληρωμών των οφειλών νοσοκομείων 4,1 δισ. σε (κουρεμένα) ομόλογα

Αλλά ο τίτλος της σημερινής μας αναφοράς έχει να κάνει με τον απερχόμενο καμικάζι πρόεδρο του συγκυβερνώντος κόμματος. Όχι τόσο επειδή με την καταστροφική του ιδέα για δημοψήφισμα (αδιάφορη ωστόσο η αντίστοιχη προερχόμενη από την Ιρλανδία) αυτοκτόνησε πολιτικά, κατά την κρατούσα άποψη. Και παρόλο που το δημοψήφισμα ήταν απόρροια των επεισοδίων και της ματαίωσης πολλών παρελάσεων στις 28/10, τότε δηλ. που είχε πραγματοποιηθεί η λυτρωτική σήμερα, αλλά επίσης καταστροφική και προδοτική τότε, συμφωνία για το PSI Plus. Κι από εδώ εξάλλου επιχειρηματολογούσαμε τότε ότι προτιμότερο ήταν το πρώτο PSI, με το κούρεμα κατά 21%, αλλά αυτά είναι ψύλλοι στ' άχυρα.
Αλλά κυρίως σχετικά με το γιατί μπήκαμε στο ΔΝΤ και στο PSI (ή στο Μνημόνιο 1 και 2 αντίστοιχα). Όλοι ξέρουν γιατί: λόγω του "λεφτά υπάρχουν", των αδικαιολόγητων καθυστερήσεων στη λήψη μέτρων, στο μη δανεισμό όλων των απαραίτητων δανεικών μπαμ και κάτω αρχές του 2010, στην τεχνητή διόγκωση του ελλείμματος, αφού ακόμα κι αν δηλώνονταν αυτό 9,99% τα σπρεντ δεν θα ανέβαιναν κ.λπ. Όμως αν δούμε προσεχτικά τα τελευταία τριμηνιαία στοιχεία για το ΑΕΠ από το 2008 μέχρι σήμερα, θα παρατηρήσουμε ότι:

• μέχρι και τον Σεπτέμβριο του 2007 (εκλογές είχαμε τότε), η ανάπτυξη έτρεχε με 3,7%, ενώ στη συνέχεια έκανε απότομη βουτιά 3,0 με 3,5 μονάδων, μην ξεπερνώντας το +0,5% επί 12 μήνες.
• από το τελευταίο τρίμηνο του 2008 η ισχνή ανάπτυξη έγινε ύφεση (-1,3%), η οποία βάθυνε μέχρι και στο -4,4% στο πρώτο εννιάμηνο του 2009, με ταυτόχρονη εκτίναξη του κρατικού ελλείμματος στο 10% (για να υιοθετήσω τη συνωμοσιολογική εκδοχή). Κι αυτό εν μέσω προεκλογικού μοιράσματος χρημάτων, προσλήψεων, αποζημιώσεων σε αγρότες λόγω κινητοποιήσεων, πακέτου 28 δισ. για τις τράπεζες κ.λπ
• η ύφεση ανακόπηκε στο τελευταίο τρίμηνο του 2009 (-0,8%), γυρνώντας σε ελαφρώς θετικό πρόσημο στο πρώτο τρίμηνο του 2010 (0,4%) και επιστρέφοντας σε ήπια ύφεση στις αρχές του πρώτου Μνημονίου (-0,7%). Πρόκειται για το πρώτο κρίσιμο εξάμηνο-εννιάμηνο των καθυστερήσεων, που ναι μεν έφερε το Μνημόνιο 1, διέκοψε όμως και την προηγούμενα βαθιά ύφεση (γι' αυτό λέμε ότι είχε κι ο...GAP τα δίκια του).
• μόλις άρχισαν οι πρώτες οριζόντιες περικοπές του Μνημονίου 1, η ύφεση βάθυνε απότομα στο -4,6%, ενώ με τις δεύτερες (λόγω Μεσοπρόθεσμου) πήγε στο απώτατο -8,6% κατά τα τελευταίο τρίμηνο του 2010.

Τι σημασία έχουν αυτά, θα πει κανείς. Κι όμως, είμαστε στα πρόθυρα προεκλογικής περιόδου, και όλοι, λογικά, θα δώσουν αγώνα μέχρι εσχάτων για όσο το δυνατόν καλύτερες επιδόσεις: η αριστερά για μεγαλύτερη πίτα από την κρατική επιχορήγηση. Το κόμμα της "ανάπτυξης" για περισσότερους υπουργούς στη νέα κυβέρνηση (που θα μοιράσει και τα περισσότερα χρήματα του ΕΣΠΑ με συνοπτικές διαδικασίες, αξιοκρατικά όπως πάντα). Sorry, για την αυτοδυναμία, ήθελα να πω. Οι μικροί και ανεξάρτητοι για να μπούνε στη Βουλή. Οι κατ' επάγγελμα σωτήρες της χώρας για να πάρουν το αίμα τους πίσω, πριονίζοντας αυτοί την καρέκλα της νέας κυβέρνησης. Μόνο τους εκπροσώπους της συμπαθητικής υπεκφυγής βλέπω να είναι χαρούμενοι αν διαψευσθούν οι δημοσκοπήσεις. Αν και η... τιμωρία τους θα είναι να μην διαψευσθούν!