To be or not to be

Ανάμεσα στα τόσα ωραία που έγραψε σήμερα το ΔΝΤ για τη χώρα μας, αναφέρεται και το εξής: " η αύξηση του χρέους αντικατοπτρίζει το υψηλό έλλειμμα του δημοσίου τομέα, [...] την χαμηλή ανάπτυξη και τον αποπληθωρισμό". Εάν, λοιπόν, ο αποπληθωρισμός είναι ένα από τα 3 κακά της μοίρας μας, γιατί μας πιέζουν να κάνουμε αποπληθωρισμό; Υποτίθεται ότι σε αυτό πρέπει να συμβάλει και το πετσόκομμα μισθών και συντάξεων (μείωση τιμών λόγω μείωσης της ζήτησης). Από την άλλη, με την αύξηση του ΕΦΚ σε καύσιμα, τσιγάρα και ποτά και με τη νέα αύξηση του ΦΠΑ, ο πληθωρισμός το Μάρτιο έφτασε το 4,8%. Αμφιβάλλει κανείς ότι πάμε για ρεκόρ δεκαετίας πληθωρισμού στο τέλος του 2010;
Αποπληθωρισμός, λοιπόν, ή πληθωρισμός - ιδού η απορία! Με κομμένους έως παγωμένους τους μισθούς και τις συντάξεις, ο υψηλός πληθωρισμός θα αποτελέσει το τελειωτικό χτύπημα στα εισοδήματα. Επιπλέον, θα επιδεινώσει ακόμη περισσότερο το ρυθμό μείωσης του ΑΕΠ (την ύφεση δηλ.) σε σταθερές (πραγματικές) τιμές. Θα έχει όμως και ένα καλό: θα μειώσει τις δαπάνες για τόκους, αφού το πραγματικό επιτόκιο των ομολόγων υπολογίζεται από τη διαφορά πληθωρισμός - επιτόκιο (το Δεκ.2009 προσέγγισε το -2,0%). Ταυτόχρονα, με τον υψηλό πληθωρισμό μειώνεται ο ρυθμός αύξησης του χρέους σε σταθερές τιμές. Ενώ και η μείωση του ΑΕΠ θα σημαίνει μικρότερες κρατικές δαπάνες, εφόσον αυτές συνδέονται με κονδύλια που υπολογίζονται ως ποσοστό του ΑΕΠ.
Άρα ... ουδέν κακόν αμιγές καλού και αντίστροφα. Και απ' ό,τι φαίνεται, μόνο η παραοικονομία και η ενσωμάτωση αυτής στην επίσημη οικονομία (με τη συνδρομή και των κυνηγών αποδείξεων) μπορεί να μας σώσει, σαν από μηχανής Θεός (βλ. αύξηση, εν μέσω ύφεσης, των εσόδων από ΦΠΑ). Ως τότε όμως, το σαιξπηρικό ερώτημα, που τόσο εύστοχα αναδιατυπώθηκε ως "κουμπί, ορ νοτ κουμπί" (το κουμπί για την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης), θα αποκτήσει καινούριο νόημα...